fonto:
laNederlanda ĵurnaloNRC
http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2015/maart/26/het-zich-uitbreidende-europa-is-een-ballon-die-o-1478954
tradukis ĝin (el la Nederlanda en Esperanton) Toon Witkam
La plivastiÄanta EÅropo estas balono krevonta
Fiksi landlimon estas kiel la milithakilon enterigi. La eraro kiun la membroÅtatoj faras, estas ke ili forigas la limojn, anstataÅ sekurigi tiujn. Rigardu al Krimeo, tiel diras Pascal Bruckner.
NRC 26 marto 2015
Fare de Pascal Bruckner
Ne la troo, sed la manko de limoj kulpas pri la nuna malfeliĉo, aÅ almenaÅ parto de Äi, en EÅropo. Tio koncernas precipe ties centran kaj orientan partojn, kie regionoj estis dumtempe Germanaj, poste denove Polaj, Rusaj, Ukrainaj, AÅstra-Hungaraj, kie registarformoj ÅanÄiÄis, same kiel nomoj, kaj kie popoloj estis elpelitaj el siaj hejmoj.
Post la aneksado de Krimeo en 2014, la Orient-Ukrainio – scenejo de sendependec-milito apogata de Moskvo – konsistigas nun ekzemplon de neklaraj limoj kiuj estas tre konvenaj por ĉiuj specoj de agreso. Sed la celo de la moderna EÅropo estis: protekti malgrandajn Åtatojn kontraÅ la avideco de grandaj landoj, sekurigi iliajn landlimojn, kaj protekti ilian lingvon, ilian identecon kaj unu aÅ pli da religioj.
Limo estas ne nur linio kiu limdifinas, sed ankaÅ vundo kiu povas sangadi kaj por kiu homoj batalis. Iuj vundoj iÄas cikatroj, aliaj denove malfermiÄas. La eraro ĉe la aranÄo de EÅropo estas ke oni volis nuligi limojn, anstataÅ sekurigi ilin, kaj ĉi ĉio sub la standardo de la federismo, ĉe kiu popoloj estis kunigataj en neklaran miksaĵon.
Jen la tezo de Thierry Baudet en sia libro, en kiu li, laÅ la ekzemplo de aliuloj, kun eleganta erudicio verkas pri nacia identeco. La EÅropa dramo estas duala: Bruselo estas erodinta la nacian suverenecon sen anstataÅigi tiun per supernacia suvereneco, dum Äi intertempe daÅre invitas ree novajn landojn aliÄi al la EÅropa Unio. EÅropo iÄis balono kiu estas senĉese pli plenblovata.
La enmigrado-politiko de Bruselo metis unu apud la alia popolojn kiuj havas diverÄajn kulturojn, malsaman vivotempon, aÅ estas adeptoj de diferencaj kredoj. Kaj tiam Bruselo postulas de ili ke ili komprenu sin reciproke, kaj ekamu unu la alian, en la nomo de respekto al la diverseco. Alivorte, la multkulturismo, ĉefe en la Anglosaksaj landoj, estas emfazinta la apartigon, anstataÅ antaÅenigi la ekaperon de nacia sento. AnstataÅ ke la distingo inter ‘ni’ kaj ‘ili’ estis malpliigata, ĉi tiu politiko de ‘ĵetu ĉion en unu poton’ efektiviÄis dank' al rapide aperanta anti-rasismo, kiu kontrastigis pri identeco orientitajn, Åovinismajn bravulaĉojn kun grandanimaj indiÄenoj kiuj Äojas pri kunloÄado kun iu ajn.
Sub masko de islamofobio, kritiki religion degeneris al ago de rasismo. Oni konfuzis landojn kun skatolo da verdaj pizoj al kiu oni senfine aligas novajn elementojn, sen demandi sin ĉu ĉi ĉio ja iÄos bona. KaÅze de tio, la sento de lojaleco estas rompita, kaj nacioj ÅanÄiÄis al regionoj kie loÄas kune komunumoj, kiuj reciproke sentas sin malamikaj, aÅ - en plej bona kazo - indiferentaj.
“ KvazaÅ EÅropo estus stacidomhalo, kie la tuta homaro promenetas. Tragika eraro.”
La aktualeco ĉiutage montras al ni ekzemplojn de tiu malsukceso. Tiu strategio eĉ ankaÅ videblas ĉe niaj eÅrobiletoj, sur kiuj ne estas bildoj de la grandaj artistoj aÅ sciencistoj el iu lando, sed bildoj de arkoj, pontoj kaj stacidomhaloj: kvazaÅ EÅropo estus stacidomhalo, kie la tuta homaro promenetas. Tragika eraro, kiu elspiras malagrablan malplenecon, kaj kiu parte klarigas la nunan konfuzon en EÅropo.
Fiksi limon egalas al enterigi la milithakilon: la antaÅa malamiko iÄas aliancano, la fremdulo iÄas najbaro. Kaj laÅlonge de la limoj ree sereniÄas, la danÄeroj malaperas. Ĉiu limo formetas en si la iluzion de sia propra detruo: multaj homoj vidas en la moderna EÅropo promeson por la tuta mondo, "afero de civilizacio" (laÅ la Franca filozofo Edgar Morin), komparebla kun la antikva Romo, Ateno aÅ Jerusalemo. "Ni ne unuigas Åtatojn, ni unuigas homojn", diris Jean Monnet, fondinto de la EÅropa Unio, kun tipe Franca sento por abstrakteco.
Kaj el tio nun devenas parto de nia malprospero. CeÅto kaj Melilo en Maroko, Lampedusa en Italio, la Kanariaj Insuloj, la limo inter Turkio kaj Grekio, ĉiuj vojaÄceloj de enmigrantoj el Afriko, la Mez-Oriento kaj Azio, memorigas nin pri tio, ke EÅropo ne estas la tuta mondo, nek la dua UnuiÄintaj Nacioj, kaj ke ni ne povas malfermi la pordegon por ĉiu kiu antaÅ Äi staras.
EÅropo ĉiam konsideris siajn plej eksterajn limojn kiel ÅanÄeblajn. Sed Äi rompis la klasikan patriotismon sen anstataÅe starigi federalan patriotismon, kiel ekzistas en Usono, kie lojaleco al la flago kaj la kredo en la Usonaj elektoj estas la cemento de la lando.
EÅropo, kontraÅe, estas dispecigita korpo, de kiu la pecoj kune formas simplan kungluaĵon. Ne estas EÅropo kiu mortigis naciojn, estas la landoj mem kiuj tiel elĉerpis sin en militoj, ke ili povis - por supervivi - fari nenion alian ol konstrui unuiÄintan EÅropon.
Senigitaj de sia pretendo pri la sola vero, suferante je agorafobio en mondo kiu tro grandas, la EÅropaj landoj ne plu scias kiuj ili estas, kie ilia teritorio komenciÄas kaj finiÄas. La plivastigo de EÅropo, sufiĉe freneze, pliigas tiun malklarecon – necertecon naskitan el tro da malkaÅeco al la mondo. De nacia izoleco ni transiris en timon de malfermeco. De nacia izoliteco ni transiris en timon pro granda malkaÅeco. Baudet prave enÅaltas la alarmsonorilon.
EÅropo pereos pro sia propra sukceso: ĉiu volas tien, dum la kontinento dubas pri sia tasko. La maljuna damo pucigas sin ankoraÅ daÅre por esti amindumita. “La sola limo kiun la EÅropa Unio fiksas estas tiu de la demokratio kaj de la homaj rajtoj”, jen kio estas en la enkonduko de la Deklaro de Laeken[i] el novembro 2001.
Tiel rezoninte, ankaÅ Barato, Sud-Afriko, Senegalo, Ganao, Kanado, AÅstralio, Nov-Zelando, Usono, Japanio, Sud-Koreio kaj granda parto de Sud-Ameriko rajtas aliÄi al la EÅropa Unio. EÅropo revas pri kosmopolita ordo por kiu Äi modelas kaj kiu laÅgrade ampleksas la tutan planedon.
La Malnova Mondo estas timigita kaj avidega samtempe, kaj riskas - same kiel Romo - morti pro obezeco, kiu daÅre pligraviÄas laÅgrade kiel Äia politika kaj milita nestabileco kreskas. Dum Äi sin plenblovas, Äi tiom da enhavo perdas, kiom da surfaco Äi gajnas. Äœi miksas politikan rezignon kun naiva espero povi senprobleme akcepti eĉ pli da milionojn da homoj.
Nu, la limo estas ne nur limigo aÅ obstaklo sed la antaÅkondiĉo por la demokratia praktiko, Äi establas longdaÅran ligon inter tiuj kiujn Äi ĉirkaÅbaras, kaj Äi donas la senton de komuna mondo. Äœi disigas tiel forte kiel Äi kunligas. Necesas loÄloko per kiu oni povas malfermi sin eksteren, kaj estas bone ke nacioj estas delimigitaj, ĉiu kun sia lingvo, kaj tradicioj por resti kune.
EÅropo ja agus boncele se Äi unue ordigus la aferojn ene de siaj propraj limoj, antaÅ ol uzi sian influon ekstere de tiuj. Äœi devas havi la kuraÄon diri ke la kontinento estas plena, revizii Äian strukturon, kaj ne cedi al la granda delogo vekita de senfineco. Fiksi limon ne estas ago de malamikeco, sed afero de bona ‘najbareco’.
Pascal Bruckner estas Franca verkisto kaj eseisto. Ĉi tiun artikolon li verkis kiel resuman version de la antaÅparolo en "De aanval op de natiestaat" (La atako kontraÅ la naciÅtato), disertacio el 2012 de la Nederlanda publikisto, historiisto kaj juristo Thierry Baudet, kies verko ĵus aperis - kiel libro - ankaÅ en Francio.
[i] la Deklaro de Laeken estas la decido de la EÅropa Konsilio, prenita en la reÄa kastelo de Laeken (apud Bruselo) en decembro 2001, starigi la Konvencion pri la Estonto de EÅropo.