Nederlandlingvaj   ĵurnal-artikoloj

tradukitaj en Esperanton
fare de Toon Witkam


fonto:
laNederlanda ĵurnaloNRC
http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2015/maart/26/het-zich-uitbreidende-europa-is-een-ballon-die-o-1478954
tradukis ĝin (el la Nederlanda en Esperanton) Toon Witkam

La plivastiĝanta Eŭropo estas balono krevonta

Fiksi landlimon estas kiel la milithakilon enterigi. La eraro kiun la membroŝtatoj faras, estas ke ili forigas la limojn, anstataŭ sekurigi tiujn. Rigardu al Krimeo, tiel diras Pascal Bruckner.

NRC 26 marto 2015

 

Fare de Pascal Bruckner

 

Ne la troo, sed la manko de limoj kulpas pri la nuna malfeliĉo, aŭ almenaŭ parto de ĝi, en Eŭropo. Tio koncernas precipe ties centran kaj orientan partojn, kie regionoj estis dumtempe Germanaj, poste denove Polaj, Rusaj, Ukrainaj, Aŭstra-Hungaraj, kie registarformoj ŝanĝiĝis, same kiel nomoj, kaj kie popoloj estis elpelitaj el siaj hejmoj.

Post la aneksado de Krimeo en 2014, la Orient-Ukrainio  – scenejo de sendependec-milito apogata de Moskvo –  konsistigas nun ekzemplon de neklaraj limoj kiuj estas tre konvenaj por ĉiuj specoj de agreso. Sed la celo de la moderna EÅ­ropo estis: protekti malgrandajn ŝtatojn kontraÅ­ la avideco de grandaj landoj, sekurigi iliajn landlimojn, kaj protekti ilian lingvon, ilian identecon kaj unu aÅ­ pli da religioj.

Limo estas ne nur linio kiu limdifinas, sed ankaŭ vundo kiu povas sangadi kaj por kiu homoj batalis. Iuj vundoj iĝas cikatroj, aliaj denove malfermiĝas. La eraro ĉe la aranĝo de Eŭropo estas ke oni volis nuligi limojn, anstataŭ sekurigi ilin, kaj ĉi ĉio sub la standardo de la federismo, ĉe kiu popoloj estis kunigataj en neklaran miksaĵon.

Jen la tezo de Thierry Baudet en sia libro, en kiu li, laŭ la ekzemplo de aliuloj, kun eleganta erudicio verkas pri nacia identeco. La Eŭropa dramo estas duala: Bruselo estas erodinta la nacian suverenecon sen anstataŭigi tiun per supernacia suvereneco, dum ĝi intertempe daŭre invitas ree novajn landojn aliĝi al la Eŭropa Unio. Eŭropo iĝis balono kiu estas senĉese pli plenblovata.

 

La enmigrado-politiko de Bruselo metis unu apud la alia popolojn kiuj havas diverĝajn kulturojn, malsaman vivotempon, aÅ­ estas adeptoj de diferencaj kredoj. Kaj tiam Bruselo postulas de ili ke ili komprenu sin reciproke, kaj ekamu unu la alian, en la nomo de respekto al la diverseco. Alivorte, la multkulturismo, ĉefe en la Anglosaksaj landoj, estas emfazinta la apartigon, anstataÅ­ antaÅ­enigi la ekaperon de nacia sento. AnstataÅ­ ke la distingo inter ‘ni’ kaj ‘ili’ estis malpliigata, ĉi tiu politiko de ‘ĵetu ĉion en unu poton’ efektiviĝis dank' al rapide aperanta anti-rasismo, kiu kontrastigis pri identeco orientitajn, ŝovinismajn bravulaĉojn kun grandanimaj indiĝenoj kiuj ĝojas pri kunloĝado kun iu ajn.

Sub masko de islamofobio, kritiki religion degeneris al ago de rasismo. Oni konfuzis landojn kun skatolo da verdaj pizoj al kiu oni senfine aligas novajn elementojn, sen demandi sin ĉu ĉi ĉio ja iĝos bona. KaÅ­ze de tio, la sento de lojaleco estas rompita, kaj nacioj ŝanĝiĝis al regionoj kie loĝas kune komunumoj, kiuj reciproke sentas sin malamikaj, aÅ­  - en plej bona kazo -  indiferentaj.

 

KvazaÅ­ EÅ­ropo estus stacidomhalo, kie la tuta homaro promenetas. Tragika eraro.

 

La aktualeco ĉiutage montras al ni ekzemplojn de tiu malsukceso. Tiu strategio eĉ ankaŭ videblas ĉe niaj eŭrobiletoj, sur kiuj ne estas bildoj de la grandaj artistoj aŭ sciencistoj el iu lando, sed bildoj de arkoj, pontoj kaj stacidomhaloj: kvazaŭ Eŭropo estus stacidomhalo, kie la tuta homaro promenetas. Tragika eraro, kiu elspiras malagrablan malplenecon, kaj kiu parte klarigas la nunan konfuzon en Eŭropo.

Fiksi limon egalas al enterigi la milithakilon: la antaŭa malamiko iĝas aliancano, la fremdulo iĝas najbaro. Kaj laŭlonge de la limoj ree sereniĝas, la danĝeroj malaperas. Ĉiu limo formetas en si la iluzion de sia propra detruo: multaj homoj vidas en la moderna Eŭropo promeson por la tuta mondo, "afero de civilizacio" (laŭ la Franca filozofo Edgar Morin), komparebla kun la antikva Romo, Ateno aŭ Jerusalemo. "Ni ne unuigas ŝtatojn, ni unuigas homojn", diris Jean Monnet, fondinto de la Eŭropa Unio, kun tipe Franca sento por abstrakteco.

Kaj el tio nun devenas parto de nia malprospero. Ceŭto kaj Melilo en Maroko, Lampedusa en Italio, la Kanariaj Insuloj, la limo inter Turkio kaj Grekio, ĉiuj vojaĝceloj de enmigrantoj el Afriko, la Mez-Oriento kaj Azio, memorigas nin pri tio, ke Eŭropo ne estas la tuta mondo, nek la dua Unuiĝintaj Nacioj, kaj ke ni ne povas malfermi la pordegon por ĉiu kiu antaŭ ĝi staras.

Eŭropo ĉiam konsideris siajn plej eksterajn limojn kiel ŝanĝeblajn. Sed ĝi rompis la klasikan patriotismon sen anstataŭe starigi federalan patriotismon, kiel ekzistas en Usono, kie lojaleco al la flago kaj la kredo en la Usonaj elektoj estas la cemento de la lando.

EÅ­ropo, kontraÅ­e, estas dispecigita korpo, de kiu la pecoj kune formas simplan kungluaĵon. Ne estas EÅ­ropo kiu mortigis naciojn, estas la landoj mem kiuj tiel elĉerpis sin en militoj, ke ili povis  - por supervivi -  fari nenion alian ol konstrui unuiĝintan EÅ­ropon.

 

Senigitaj de sia pretendo pri la sola vero, suferante je agorafobio en mondo kiu tro grandas, la EÅ­ropaj landoj ne plu scias kiuj ili estas, kie ilia teritorio komenciĝas kaj finiĝas. La plivastigo de EÅ­ropo, sufiĉe freneze, pliigas tiun malklarecon  –  necertecon naskitan el tro da malkaŝeco al la mondo. De nacia izoleco ni transiris en timon de malfermeco. De nacia izoliteco ni transiris en timon pro granda malkaŝeco. Baudet prave enŝaltas la alarmsonorilon.

EÅ­ropo pereos pro sia propra sukceso: ĉiu volas tien, dum la kontinento dubas pri sia tasko. La maljuna damo pucigas sin ankoraÅ­ daÅ­re por esti amindumita. “La sola limo kiun la EÅ­ropa Unio fiksas estas tiu de la demokratio kaj de la homaj rajtoj”, jen kio estas en la enkonduko de la Deklaro de Laeken[i] el novembro 2001.

Tiel rezoninte, ankaŭ Barato, Sud-Afriko, Senegalo, Ganao, Kanado, Aŭstralio, Nov-Zelando, Usono, Japanio, Sud-Koreio kaj granda parto de Sud-Ameriko rajtas aliĝi al la Eŭropa Unio. Eŭropo revas pri kosmopolita ordo por kiu ĝi modelas kaj kiu laŭgrade ampleksas la tutan planedon.

La Malnova Mondo estas timigita kaj avidega samtempe, kaj riskas  - same kiel Romo -  morti pro obezeco, kiu daÅ­re pligraviĝas laÅ­grade kiel ĝia politika kaj milita nestabileco kreskas. Dum ĝi sin plenblovas, ĝi tiom da enhavo perdas, kiom da surfaco ĝi gajnas. Äœi miksas politikan rezignon kun naiva espero povi senprobleme akcepti eĉ pli da milionojn da homoj.

Nu, la limo estas ne nur limigo aŭ obstaklo sed la antaŭkondiĉo por la demokratia praktiko, ĝi establas longdaŭran ligon inter tiuj kiujn ĝi ĉirkaŭbaras, kaj ĝi donas la senton de komuna mondo. Ĝi disigas tiel forte kiel ĝi kunligas. Necesas loĝloko per kiu oni povas malfermi sin eksteren, kaj estas bone ke nacioj estas delimigitaj, ĉiu kun sia lingvo, kaj tradicioj por resti kune.

EÅ­ropo ja agus boncele se ĝi unue ordigus la aferojn ene de siaj propraj limoj, antaÅ­ ol uzi sian influon ekstere de tiuj. Äœi devas havi la kuraĝon diri ke la kontinento estas plena, revizii ĝian strukturon, kaj ne cedi al la granda delogo vekita de senfineco. Fiksi limon ne estas ago de malamikeco, sed afero de bona ‘najbareco’.

 

 

Pascal Bruckner estas Franca verkisto kaj eseisto. Ĉi tiun artikolon li verkis kiel resuman version de la antaÅ­parolo en "De aanval op de natiestaat" (La atako kontraÅ­ la naciŝtato), disertacio el 2012 de la Nederlanda publikisto, historiisto kaj juristo Thierry Baudet, kies verko ĵus aperis  - kiel libro -  ankaÅ­ en Francio.

 

[i] la Deklaro de Laeken estas la decido de la Eŭropa Konsilio, prenita en la reĝa kastelo de Laeken (apud Bruselo) en decembro 2001, starigi la Konvencion pri la Estonto de Eŭropo.

Ĉiuj artikoloj   |  




©marto 2024 Toon Witkam | Powered by RosyGrass